«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا

وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیْتاً

فَکَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحیم‏؛

 اى کسانی که ایمان آوردید از بسیارى گمان دوری کنید

که بعضی از گمانها گناه است، و کنجکاوى نکنید و غیبت همدیگر را ننمائید

یعنى پشت سر دیگرى سخن نگویید،

آیا هیچیک از شما دوست دارد گوشت مرده برادر خود را بخورد؟

نه، از خوردن آن کراهت خواهید داشت، پس همچنانکه از خوردن گوشت مرده برادر

خود کراهت دارید از غیبت او نیز دورى نمائید، و از خدا بترسید

اگر غیبت کردید توبه کنید که خداوند بسیار آمرزنده گناه و مهربان است.»1

 

قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام‏ «الْغِیبَةُ حَرَامٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍمَأْثُومٌ صَاحِبُهَا فِی کُلِّ حَالٍ

وَ صِفَةُ الْغِیبَةِ أَنْ تَذْکُرَ أَحَداً بِمَا لَیْسَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَیْبٌ أَوْ تَذُمَّ مَا تَحْمَدُهُ أَهْلُ الْعِلْمِ فِیه‏؛

غیبت حرام است بر هر مسلمانى، و شخص غیبت‏کننده در هر حالى باشد گناهکار است.

و حقیقت غیبت آنست که کسى را یاد کنى با یک صفت و عملى که در نظر تو نامطلوب است،

ولى نزد خداوند متعال عیب و اشکالى ندارد، و اهل علم و معرفت هم آن را ناپسند و قبیح نمى‏شمارند.»2 

 

از سوى خداوند به موسى علیه السلام وحى شد:

هر غیبت کننده‏اى که با توبه از دنیا برود، آخرین کسى است که به بهشت وارد مى‏شود

و هر غیبت‏ کننده‏اى که بر آن اصرار داشته باشد

و با این حال از دنیا برود و توبه نکند، اوّلین کسى است که داخل دوزخ مى‏گردد.3

داستان:

به شخصی گفتند: شنیدیم که مى‏خواهى همسرت را طلاق بدهى؟ گفت: بله،

گفتند: چرا مى‏خواهى او را طلاق بدهى؟

گفت: او ناموس من است، الان خودش هم در این مجلس نیست، من حق ندارم از او غیبت کنم. شما سؤال بدى کردید.

زن را طلاق داد و زن هم بعد از مدتى طبق حکم فقه رفت و شوهر کرد.

بعد از مدتی رفقا به او گفتند: راستى چرا زنت را پارسال طلاق دادى؟

گفت: او الان زن من نیست، ناموس دیگران است،

خدا به من اجازه نمى‏دهد که پشت سر ناموس مردم حرف بزنم.

 این سؤال‏تان بیجا است که از من مى‏پرسید.

====================

1. حجرات/12

 

2. مصباح الشریعة، ص204 

3. إرشاد القلوب، ج1، ص116